قصه ها رو دوست داشتم
قصه ادمهایی ک مرور زندگیشون چ نلخ و چ شیرین تبدیل به اسطوره های ذهنم میشدند .....ادم هایی ک فرشتگان بر عظمتش با وحشت و تردید سجده کردند و خداوند فرمود انی اعلم ما لا تعلمون !
اسطوره هایی با طرز فکرها و باورهای متفاوت با رنجی ک سهم هر کدام در زندگی زمینی شان بود و باری بر دوش ک کوهها هم از ان سر باز زدند !
بعد از ان سالهای مرور و یادگیری حالا دیگه به قصه خودم رسیدم بزرگ شدم و اموخته ها و تجاربم از خودم اسطوره ساخته !
اسطوره ایی ک در خلوتهای شبانه وقتی ک خورشید هنوز چشم هایش را باز نکرده و هیچ سایه ای ادعای بودن و ماندن بر دیوارهای تا ثریا رفته را نکرده ... قصه پرداز سکوتِ فاصله هاست .....کلمات رهایش نمیکنند و در ذهنش رژه میروند و از احوالی مینویسند ک روبراه نیست
قصه ایی ک سر میبرد از ی دنیا حرف های تلخ نوشت ک مجال هوای تازه و نفس کشیدن را از خود گرفته و هر دم جوهر انگشتانش به یمن سی و دو حرف تکراری به شکل بازی با کلمات بدنبال سایه ای ماندگار ک رنگ تن شب گرفته اش خیال خارج شدن از سیاهی را ندارد .....به سمت نیستی میرود !
سپیده صبح ست و اغاز رفاقت پلک هایم با تقدیری دیگر در روزی غریب
باید فکری به حال تاخت و تاز این افکار موذی کرد
من و بیداری و نیمه شب نوشت ها و سپیده صبح طعم رهایی چشیدن
نمیدونم قرارست این رهایی مرا به اغوش کدوم قصه اساطیری بیندازد
پ ن ....
این متن مربوط به سپیده امروزست و طبق معمول حاصل شب زنده داریهای مکررم
شاید زمانی جوانه های رویش در وجودم جانی بگیرد و استخوان دار و محکم روی پای خودم بایستم
شاید روزی برسد ک خواب های از دست رفته و نیمه شب نوشته هایم به ارامش برسند
و سایه گوهر ارزشمند زندگانی بر سرم مثل تاجی ماندگار دُر فشانی کند
اما فعلا در امتداد روزهایی ک اثارشان در وجودم خودنمایی میکنند بخود میپیچم و هزاران گلوله سربی در مغزم
بدنبال چون و چراهایی ک مرا محکوم به ابد و یکروز کرده ند ذهنم را نشانه رفته ند
تمام سلولهایم در حال انفجارست و مجال تاخت و تازهای چ کنم ها و چ کردم ها لحظاتم را به یغما برده ند
کلمات در حیاط خلوت ذهنم بی اجازه حق عبور گرفته ند و بیرحمانه میتازند و جان بی رمقم را ازار میدهند
نمیدانم تا کجا و چ وقت همراهیم میکنند اما خوبتر میدانم ک خسته م ....خسته و بریده
حروف میدوند تا ناکجا اباد خاطراتم و شعله های حسرتی بجا مانده از ناکامی را در وجودم شعله ور تر میکنند
میخوام سرم رو روی پرچین موزاییک ها بذارم و زیر چشمی ساقه های پیچک رو ک فضای حیاط رو پر کرده نگاه کنم و با ریه هایی سالم اردیبهشت را نفس بکشم و با قلبی زخمی سرمای زمین رو تجربه کنم
و اما این نیز میگذرد
تناقض زیبایی ست بزرگی کائنات و کوچکی من میان لبخندها و اشکهایی ک منیت م را زیر سوال میبرد
و دنیایی ک هیچ ست و اندوهی ک هیچ تر !
و ادمهایی ک به گمان شان بدون انها نمیگذرد ....ک چاله های عمیق زخم های دنباله دار خود را با شکستن دیگران پر میکنند .....دیگرانی ک یکروز صبح از خواب بلند میشوند و زلال به همه خیالات پوچ و تعلقات پوزخندی تلخ میزنند
تضادها افکار ما را محاصره کرده ند و اه ازین همه پراکنده نویسی
و اینگونه شد ک سالها برای نفس کشیدن بجای زمدگی کردن .... جنگیدیم !
«« و گاهی چ زود دیر میشود »»