حس الانم
برف امد از حجت اشرف زاده
خدا جونم این حجم دلتنگی تا کی ؟!
دلم گرفته
هر روز صبح با این حال بیدار میشم
میدونم اخرش ی روز این مقاومت شکسته میشه و تسلیم بیماریم میشم و در ی صبح زیبا دلتنگی هام تمام میشه ....
افسوس ک با چ دل پر دردی غصه هام رو جا میذارم و میرم
صدای شکستن درونم رو میشنوم و میخندم و به بهار میگم ای فصلی ک هرگز شکوفه هایت بر سرم نبارید امدنت مبارک باد
ای پاییزی ک برگ ریزانت تا ابد سهم دلم شد قاصدک هایت مال من تا مثل همیشه درد و رنج هایم سوار بر بالهای شکننده و نازکت روح شکسته ام را با خود به این سو و ان سوی ناشناخته ها بکشاند ...باشد ک ذره ذره سلولهایم در فضای کوی دوست پراکنده شود
وای خدای من
لعنتی ...
بازم این چشما خیال دارن منو لو بدن
هر کاری میکنم نمیشه جلو اشکامو بگیرم
دست خودم نیس تا پاکشون میکنم دوباره سرازیر میشن
فک کنم بازم عضوی از بدنم درد گرفته
امان از باوفایی این چشا !
لحظاتی هم هست ک هستم اما به واقع نیستم
لحظاتی ک نمیدانم چگونه به مقصد رسیده م و صدای راننده منو بخودم میاره یا دفعاتی ک فروشنده میگوید باقی پولت را نمیخواهی ؟!
لحظاتی ک امواج صداها یا خنده های اجباری را نشنیدم
حرفها را نفهمیدم .... چای سرد شد و ندیدم گل در دستانم پژمرد و حس نکردم ....روز شد ... شب شد و دوباره زندگی اغاز شد و خورشید طلوع کرد و باز غروب شد و شب امد و ماه و ستارگان مهمون های همیشگی قلب های عاشق بر صفحه اسمان زیبایی شون رو به رخ زمین کشیدند .....
روزگاری ک نفهمیدیم چطور گذشت
در خانه باز موند .....باز موند و باز موند ... اه کشیدیم .... حسرت خوردیم ..... ناله کردیم اشک ریختیم و به اجبار لبخند ناچاری زدیم
بزرگ شدیم و شکستیم و شکستند
رویاهامون رو بخاک سپردیم و ناله سر دادیم
و در اخر برای خودمون یک لحظه سکوت اختیاری خریدیم !
پ ن .....
کعبه ت در قفس سینه من حبس شده ست
« مولانا »
پ ن تر ......
شاید وقتی دیگر
وقتی از دری وارد کلینیک میشی ک از در اصلی مجزاست یعنی بیمار سرطانی هستی ... افرادی ک اکثرا کلاه به سر دارند و ماسک به چهره .... ک در همان نگاه اول بی حوصله گی و خستگی در نگاهشون موج میزنه ....بعضی خیلی سریع درب ورودی فرعی رو رد میکنند و بعضی دیگه بعلت ضعف و ناتوانی ارام و اهسته .... مسیر همه شون به ی جا ختم میشه ...مرکز شیمی درمانی ....
به صف میشن و بی هیچ حرفی و در سکوت کامل تزریق انجام میدن و میرن یکی به سمت خونه و دیگری به سمت بستری شدن .... و من ک ن غصه دارم و ن وحشتی و ن حتی احساسی ک سردی و گرمی وجودم رو نشونه رفته باشه ...مثل بقیه همدردان عزیز ...شاید کمی بی خیالتر از درب فرعی عبور میکنم به نگهبانی با تکان دادن سر و لبخندی سرد سلامی میدم و به این فکر میکنم ک کاش کنارم بودی ....کاش میشد فریاد بزنم و بهت بگم حالا دیگه به درد مشترک رسیدیم ...وقتشه برگردی .... دنیای من بی تو خیلی بی معنی و پوچه ....برگرد جان دلم