باید بنویسم ...
از کدامین حادثه بودنت نمیدانم ...فقط باید بنویسم
باید از فردا بنویسم فردایی ک هنوز به رنگ و بوی عاشقی پیوند نخورده ....باید از حس خوب با تو بودن بنویسم ....از تاریخ عاشقی ...از قبل از تو و بعد از تو هایی ک ب جنونم کشاند
باید بنویسم ن از دیروزها و امروزها یی ک باید تا مقصد فراموشی همراهیشان کنم باید از فرداها بنویسم از فرداهایی ک تو هنوز نیامدی و تاریخ ابستن هیچ نگاه زهر الودی نشده و خانه اعتماد عشق دستان سرد بی اعتمادی را لمس نکرده
پی ن ......
باید میدانستم وقتی لشکر خواب به پشت چشمانم بنشیند تو خواهی رفت و رگ خواب حس قشنگ با تو بودن را لمس نخواهد کرد .....
باید میدانستم در این وادی تنهاترینم ....تنهاترینم
دلم میخواد دستت رو روی پوست صورتم بکشی و نوازشم کنی دلم میخواد گرمای درونم رو با تو و احساس تو درگیر کنم اصن دلم میخواد کمی دخترت باشم تا تو با قدرت تمام لولوها رو تا پشت در اتاقم بیرون کنی تا دستام رو بگیری و به چشام نگاه کنی و برام قصه بگی تا تو دستات اروم بگیرم
دلم میخواد فاصله ها رو دور بزنم به رسوم بی بنیاد دنیا پشت پا بزنم
شبا برات لالایی بخونم ....لالایی کن بخواب خوابت قشنگه.....
دلم میخواد همه دلم میخوادای دنیا رو بردارم و بندازم پشت کوه قاف جایی ک عمو زنجیرباف ...زنجیرا رو میبافه ....دلم میخواد هیچ حسرتی نباشه هیچ اهی نباشه ....دلم میخواد.....
قاصدک! هان، چه خبر آوردی؟
از کجا، وز که خبر آوردی؟
خوش خبر باشی، امّا، امّا
گرد بام و در من
بی ثمر می گردی.
انتظار خبری نیست مرا
نه زیاری نه ز دیّاری ، باری،
برو آنجا که بود چشمی و گوشی با کس،
برو آنجا که ترا منتظرند.
قاصدک!
در دل من همه کورند و کرند.
دست بردار از این در وطن خویش غریب.
قاصدک تجربه های همه تلخ،
با دلم می گوید
که دروغی تو، دروغ
که فریبی تو، فریب.
قاصدک! هان، ولی ...
راستی آیا رفتی با باد؟
با توام، آی کجا رفتی؟ آی...!
راستی آیا جایی خبری هست هنوز؟
مانده خاکستر گرمی، جایی؟
در اجاقی- طمع شعله نمی بندم - اندک شرری هست هنوز؟
قاصدک!
ابرهای همه عالم شب و روز
در دلم می گریند ...
از اون روزای خوش عهدی ک با « یادته » شروع میشد تا ب امروز
ک با هر کلمه در پی چرایی معادلاتی هستم ک با هم جور در نمیان خیلی میگذره
حالا وقتی پشت این میز میشینم و از پنجره به تماشای شهر و تردد مردم مشغول میشم به خاطرات کمرنگی فک میکنم ک فقط به شکل اهی ماند و افسوسی